Interview met Arturo Tamayo

In gesprek met Arturo Tamayo (interview op 27 februari 2025 door Jasper Croonen)

De Spaanse dirigent Arturo Tamayo ontmoette Luc Brewaeys aan het begin van de jaren tachtig tijdens een festival voor nieuwe muziek. De jonge Brewaeys, toen nog onbekend, bood er spontaan zijn hulp aan om muziek van Wolf Rihm en Brian Ferneyhough uit te voeren. Tamayo had meteen in de gaten dat hij met een uitzonderlijke muzikale persoonlijkheid te maken had. 

‘Il avait une connaissance profonde de la musique, ça c'est vrai, du premier moment, une personnalité extrêmement sympathique, très ouverte. Il n'était pas un fanatique, mais il était capable d'apprécier des musiques de différentes directions, chose qu'on ne trouve pas toujours.’ 

Wat begon als een toevallige ontmoeting, groeide uit tot een jarenlange, hechte vriendschap. Zo verklapt Tamayo dat hij in avant-première het mogelijke huwelijksmenu van de componist en zijn vrouw onder ogen kreeg. Hij was mee ‘le juge’ die de knoop moest doorhakken. Maar vooral bloeide natuurlijk een straffe professionele samenwerking. Tamayo voerde het merendeel van Brewaeys’ orkestwerken uit. Toen die zijn Zevende Symfonie neergepend had, vroeg hij zelfs expliciet om Tamayo voor de wereldpremière. ‘Wie hem te pakken krijgt, mag het werk uitvoeren,’ zei de componist daarover. In het interview haalt Tamayo aan dat hun band steeds gebaseerd was op vertrouwen en wederzijdse muzikale intuïtie. 

‘On sait, ou je savais que le jugement qu'il allait me donner, que ce n'était pas pour prendre un profil pour lui-même. C'était entre deux musiciens qui parlent. L'un plus âgé que l'autre, l'un avec plus d'expérience, mais avec une espèce de vibration commune.’ 

Wat Tamayo steeds is bijgebleven van die vele creaties, is hoe helder en precies Brewaeys’ partituren steeds waren. De componist had geen behoefte aan uitgebreide toelichtingen: zijn muziek sprak voor zich. 

‘Il savait exactement ce qu'il avait écrit. Et il attendait exactement dans les répétitions ce qu'il avait écrit. Ce n'était pas quelqu'un qui calculait, non, il savait très bien. [...] Les collaborations avec Luc étaient très faciles, parce qu’il me faisait confiance.’ 

Dat uitgesproken vakmanschap van Brewaeys is een terugkerend thema doorheen hele gesprek. Tamayo beschouwde hem als een componist die bewust het symfonisch genre herdefinieerde. ‘Je crois qu'il voulait amplifier les possibilités formelles d'une symphonie dans le sens contemporain.’ In het gesprek gaat het in dat opzicht ook over het etiket als spectralist dat aan de componist kleeft. Tamayo nuanceert dat. 

‘Moi je ne le considère pas un spectraliste. Je le considère quelqu'un qui part du spectralisme pour trouver une voie personnelle. [...] C’est son point de départ pour trouver un langage personnel.’ 

Tot slot waarschuwt Tamayo voor de vergetelheid waarin Brewaeys’ oeuvre dreigt te verdwijnen, en pleit hij voor meer structurele ondersteuning en onderzoek. Een bekommernis waar we met dit onderzoeksproject absoluut aan tegemoet proberen te komen. 

‘Moi, ce que j’espère, c’est qu’ils prennent des interprètes qui sont convaincus de cette musique. [...] Ce qu’on doit faire, c’est d’indiquer [...] des enregistrements, et d’écouter ça en suivant la partition. Ça aiderait énormément à la musique de Luc.’