Interview met Daniel Kientzy
Daniel Kientzy is een Franse saxofonist die zijn hele carrière gewijd heeft aan het onderzoeken van de mogelijkheden van de saxofoon in de hedendaagse muziek. Na zijn studies aan het Parijse conservatorium bezocht hij regelmatig het IRCAM, waar hij Luc Brewaeys ontmoette. Kientzy voerde Non lasciate ogni speranza uit in 1989 en was solist bij de naar hem genoemde Kientzyphonie in 1992.
In gesprek met Daniel Kientzy
De eerste indruk die Luc Brewaeys maakte op Daniel Kientzy is herkenbaar:
il fait des grands gestes […] mais sympathique. Ça se passe bien avec lui. Rapidement, il est venu à la maison. Il habitait à la maison.
Wanneer Luc in Parijs verbleef, kon hij altijd terecht in de Boulevard Mortier, waar Daniel Kientzy regelmatig andere componisten en muzikanten ontving. Het was een echte ontmoetingsplaats waar niet alleen over muziek gesproken werd, maar ook over alledaagse dingen.
Concrete herinneringen over de eerste ontmoetingen of samenwerkingen zijn door de tijd vervaagd. Van de opnames van Non lasciate ogni speranza herinnert Daniel zich dat alles eigenlijk vlot verliep:
C'est le genre de situation où tout se passe bien, parce qu’on ne fait rien quand on est musicien. Tout est fait, les micros sont là, enfin un essai, l'horaire est prévu, […] ça marche comme sur des roulettes, les enregistrements avec un orchestre symphonique.
Op de vraag of hij en Luc samengewerkt hebben aan de compositie is het antwoord erg duidelijk. De partituur was helemaal af toen Daniel Kientzy ze kreeg, maar bovendien had de saxofonist de indruk dat het woord “werken” zelfs niet op zijn plaats is:
Mais il ne travaille pas, je n'ai pas l'impression qu'il .... Lui il avait son idée, il écrivait avec beaucoup de facilité quand même, hein!
Wanneer Daniel Kientzy het idée opvat om, samen met Camille Roy en zijn goeie kennis Pierre Delamarre, een nieuw werk te laten schrijven voor de harmonie van Saint-Nazaire, stelt hij Luc Brewaeys voor:
Pour moi c'était évident que ce soit Luc, parce qu'il faut quand même quelqu'un qui écrive facilement une musique d'avant-garde, mais qui n'ait pas de chose de notation étrange ou des choses comme ça. […] Donc pour moi c'était le parfait compositeur pour cette situation. Et le nom Kientzyphonie, c'est son initiative. Moi j'étais content bien sûr.
Dat Kientzyphonie voor amateurmuzikanten geschreven is, betekent volgens Kientzy niet dat Brewaeys zijn muzikale taal moest aanpassen. Volgens hem is complexiteit in de muziektaal van Brewaeys geen doel op zich, waardoor het ook niet moeilijk was om een werk te maken voor muzikanten zonder professionele achtergrond.
En tout cas, son univers, ce n'était pas des choses compliquées. Même si la musique pouvait l'être, il ne cherchait pas la complication pour la complication. S'il y avait une complication, elle venait. Quand on a besoin de quelque chose, on a besoin de quelque chose. Mais ce n'est pas gratuit, en tout cas. Il n'essayait pas d'illustrer des difficultés, de mettre des difficultés en musique, ce n'était pas ça.
Over het componeren voor saxofoon is Daniel Kientzy duidelijk. Hij en Luc werkten niet rechtstreeks samen, maar Luc kon wel beschikken over het uitgebreide onderzoek dat Daniel Kientzy bundelde in de publicatie Saxologie. Gewapend met dit naslagwerk kon Luc Brewaeys een werk schrijven dat optimaal gebruik maakte van de vele mogelijkheden van de verschillende saxofoons waarover Kientzy beschikte, van sopranino tot contrabas.
De muziek van Luc Brewaeys neigt volgens Kientzy altijd naar het grote, naar klank en volume:
Il avait quand même tendance à avoir des choses grandioses plutôt, qu'il n'était pas dans le tout petit. Il aimait qui est du son, qui est du volume. Si on met, je ne sais pas, deux flûtes, une mandoline et une harpe, on ne va pas avoir de symphonie. Je pense qu'il n'a pas écrit pour une chose comme ça.