Symphony n° 8
2004
Orkest
Gecomponeerd in
2004
Voor
Groot orkest (met 5 solo hoorns)
Duur
18′ (niet afgewerkt)
Eerste uitvoering
6 maart 2004 in het Paleis voor schone kunsten in Brussel (B). Het Nederlands Radio Symfonisch Orkest o.l.v. Arturo TAMAYO (delen 1 en 2).
30 maart 2010 in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel (B). Nationaal Belgisch Orkest o.l.v. Pascal ROPHE (delen1 en 2; eerste uitvoering van deel 3).
In opdracht van
Ars Musica Festival
Opgedragen aan
Miel Van Attenhoven
Opname beschikbaar
VRT (Flemish Radio and Television)
Partituur
Archieven KU Leuven
Uitgever
Donemus
Luc over Symfonie nr. 8, delen 1 en 2:
Dit werk werd gecomponeerd in opdracht van het Ars Musica Festival in Brussel. De eerste twee delen gingen in première op 6 maart 2004 in Brussel, uitgevoerd door het Nederlands Radio Symfonie Orkest onder leiding van Arturo Tamayo. Arturo Tamayo zal ook de wereldpremière van de volledige versie dirigeren, opnieuw in Brussel (Flagey), tijdens de Wintereditie van Ars Musica 2007, op 28 november, met het Vlaams Radio Orkest.
Voor zover ik dat nu kan zeggen, zal het stuk (in overeenstemming met Beethovens Achtste) een soort orgie van klanken zijn, met een duidelijke hoofdrol voor de vijf hoorns. De symfonie zal uit vier delen bestaan, waarvan voorlopig het eerste en tweede voltooid en op 6 maart jl. voor het eerst uitgevoerd zijn.
Het eerste deel bestaat uit een introductie gevolgd door een langzaam opgebouwde climax rond een tweestemmige hoornmelodie. Het proces wordt af en toe onderbroken door twee kleine duo’s (eerst piccolofluiten, daarna tuba met contrafagot) en één solo (gedempte trompet). Het idee is een soort trage mars, die verwijst naar Alban Bergs opus 6 nr. 3 en tegelijk naar Anton Weberns opus 6 nr. 4, maar alles op een nogal extreme manier gespectraliseerd…
Het langzame (tweede) deel zit vol met zeer zachte maar delicate klanken, terwijl de hoorns (opnieuw) trage melodische lijnen ontvouwen. Uiteindelijk spelen de hoorns, zachtjes ondersteund door de trombones en altviolen, een soort koraal, terwijl de andere blazers blazen in gestemde flessen. Tegelijkertijd speelt de percussiesectie (inclusief piano en celesta) akkoorden die aan klokgeluiden doen denken – een vrij constante in mijn recente werken – terwijl de violen samen met crotales en vibrafoon kleine hoge klanken produceren die voortdurend stijgen. Het deel eindigt in een fade-out.
De partituur is opgedragen aan Miel Vanattenhoven, producer bij de Vlaamse Radio en al jarenlang een gewaardeerde vriend. Hij houdt erg van mijn muziek, en ik denk dat hij deze keer heel blij zal zijn met enkele van de orkestrale vondsten die ik gebruik…
Luister naar een korte synthese van deze symfonie door Luc zelf: